1439 (2012)

Reż. Artur Krasowiec

Wolność doceniają najbardziej Ci, którzy ją utracili… Bezradność z kolei, doceniają osoby świadome tego, że popełniony błąd jest nie do naprawienia. Prawdą jest, że człowiek wielokrotnie nie docenia tego, co ma wokół siebie, ponieważ nie przestaje szukać czegoś, co mogłoby zniszczyć otaczającą go monotonność. Tak jest i to się nie zmieni, bo dlaczego mielibyśmy dostrzec coś, czego nigdy nie utraciliśmy?

Historia ekranizowana przez Artura Krasowiec jest przepełniona „złotymi myślami” oraz cierpieniem człowieka uwięzionego. Jest nie tylko pokazem tego, ile można stracić poprzez popełnienie jednego, czasami przypadkowego błędu, ale także opowieścią przeładowaną prawdą, tęsknotą, rozpaczą i żalem. Krótkometrażówka godna polecenia, dla każdego kto nie tyle co uwielbia dramaty, ale także ma chęć zanurzyć się w świat i psychikę zniewolonej, pokonanej przez swoją rzeczywistość osoby.

Najbardziej urzeka sposób kręcenia, oraz koloryzowania wspomnień związanych ze szczęściem i namiętnością. Świat często traci dla nas barwy, przez co zatracamy władzę nad własnym umysłem i życiem. Produkcja jest, więc ukazaniem życia pozbawionego tożsamości więźnia, przepełnionego wyrzutami sumienia, zmuszonego do walki z samym sobą i próbą przetrwania złych chwil w czterech ścianach. Etiuda stopniowo pokazuje, jak wiele może odebrać nam kilka sekund złej passy oraz zatracenia. Wielokrotnie możemy odbierać film metaforycznie przypisując go do kilku scen z naszego życia.

W dziele tym nie brakuje dobrej gry aktorskiej, rekwizytów, czy też odpowiedniego głosu z offu mówiącego z przekonaniem i szczerością. Wszystko wydaje się być opowiadaniem wyciągniętym prosto z życia, z typowym zakończeniem dla ofiary pozbawionej nadziei. Nie ma tutaj niepotrzebnie naciąganych scen, które zaburzyłyby wiarę w prawdomówność filmu.

Niestety wbrew wszystkim plusom film ma także swoje minusiki, które wbrew pozorom nie zakłócają całości fabuły, tej krótkometrażówki. Niektóre sceny wykorzystywane są dwa razy, relacja ojca z córką wydaje się być historią wyciągniętą rodem z filmu familijnego, a całokształt popełnionej zbrodni może czasami stawiać pod znakiem zapytania ustanowiony wyrok. Jednak w miarę upływających minut możemy zdać sobie sprawę, że najważniejsza wydaje się nie tyle inscenizacja, czy otoczenie, co psychika więźnia.

Podsumowując można przypisać ten film do jednych z lepszych niezależnych dramatów, przesiąkniętym uczuciami i realizmem. Do całej ukazywanej sytuacji idealnie został dobrany sposób kręcenia (w tym kadry), muzyka, cela oraz całokształt historii odgrywanej przez filmowego protagonistę. Dzięki reżyserowi mamy szansę zastanowić się nad własnym życiem zanim będzie za późno.

Film można obejrzeć na naszej stronie

Zapraszamy do oglądania i komentowania filmu. Wyrażając swoją opinię możesz pomóc nam ulepszać kino amatorskie.