„Więź” (2012)

Reż. Keiichi

Niespodziewana utrata kogoś dla nas bliskiego i ważnego może na naszej psychice zostawić poważny ślad. Z czasem możemy dać sobie radę, bądź też zagubić się we własnym cierpieniu.

Rozpacz po utracie bliskiej osoby – tak właśnie rozpoczyna się krótkometrażówka w wykonaniu reżysera odpowiadającego za wszystkie role w procesie powstawania filmu (od scenariusza do odgrywania roli aktora). Przez resztę przemijających minut stajemy się świadkami narastania napięcia i zagubienia protagonisty we własnym świecie żałoby oraz samodestrukcji powstałej z powodu narastającej depresji.

Na tak zwane „Dzień Dobry!” mogę poinformować, że temat narzucony przez reżysera zdecydowanie go przerósł. Bardzo trudno jest wykonać dobrą krótkometrażówkę, zabierając się za nią w pojedynkę, to jak walka z batalionem armii w świecie bez broni palnej. Trzeba bardzo mocno kombinować, aby osiągnąć wystarczający poziom zadowalający widza. W tym wypadku okazało się to być falstartem.

Ciekawym aspektem w etiudzie jest gra aktorska, która jest bardzo niezrównoważoną stroną. Aktor w jednej chwili okazuje nam bardzo dobre usposobienie załamanego człowieka, następnie zachowuje się, jak wariat, a potem niczym kobieta (np. gdy uderza kijem w siatkę). Wszystko ma dwie strony medalu, o którym widzowie sami mogą zadecydować – czy takie zachowanie jest odpowiednie. Według mnie to zbyt duża mieszanka nastrojów nawet, w przypadku człowieka będącego w wielkim dołku emocjonalnym.

Co najbardziej może przeszkadzać w trakcie oglądania? Otoczenie oraz wiarygodność. Aktor emocjonalnie oraz „teatralnie” stara się dawać z siebie wszystko, niestety wizualnie nie przekonuje o swojej depresji. Nie zachowuje się, jak osoba załamana oraz zagubiona. Ubiera się schludnie, wokół siebie ma porządek, więc można zadać pytanie: Co ma mnie przekonać o jego zdeterminowaniu? Krzyki? Wymiotowanie? Branie pigułek? Szczerze powiedziawszy zależy czego oczekuje widz. Jeśli jesteś osobą, której wystarcza zerowy klimat, a emocje są upojeniem film będzie mógł spełnić te oczekiwania, chociaż niekoniecznie na rewelacyjnym poziomie.

Na status NUDNE nie zasługuje wyłącznie cała fabuła, w którą nie wszyscy zdołają się zagłębić ze względu na drastycznie przesadne ujęcia. Dużym problemem są także kadry, gdzie dynamizm przekracza maksymalnie dopuszczalne normy. Niektóre ujęcia są zbyt rozległe, a wielkim nieporozumieniem jest kilku minutowy pokaz rodem z Winampa, przy którym nawet osoba cierpiąca na bezsenność mogłaby odpłynąć.

Tak, więc krótko i na temat o dziele będącym wypocinami reżysera! Wiele można powiedzieć o tym filmie, może niewiele plusów, ale zawsze coś może wpaść w oko. Dla mnie etiuda jest zdecydowanie za długa, zbyt egocentryczna, przekombinowana oraz mało wiarygodna. To jest jeden z minusów pracy w pojedynkę, bardzo łatwo jest się zgubić, a ciężko dostrzec uchybienia. Szczerze mam nadzieje, że to zaledwie część umiejętności posiadanych przez twórcę, ponieważ wiele pracy potrzeba, aby następne produkcje były dodane do polecanych…

GRA AKTORSKA:

Keiichi – ☻ ☻ ☺ ☺ ☺

OCENA OGÓLNA:

Fabuła – 2

Gra aktorska – 2,5

Błędy logiczne – 3

Dźwięk – 2,5

Muzyka – 4

Światło – 2

Kadry – 1,5

Błędy techniczne -3

Dialogi (monologi) – 3

Klimat – 2

ŚREDNIA: 2,54

Film można znaleźć na naszej stronie.

      DLACZEGO TAKA OCENA?

Zapraszamy do oglądania i komentowania filmu. Wyrażając swoją opinię możesz pomóc nam ulepszać kino amatorskie.