„Transmisja” (2013)

Reż. Maja Kędra

Stereotypy zabijają nie tylko ludzkie szanse, ale także możliwość rozwoju świata. Przyzwyczajenia, nawyki i tolerancja zajmują bardzo dużą część naszego życia. Czy to strach paraliżuje nas przed pokazaniem własnej indywidualności?

„Myślę, że trzeba zrobić pierwszy krok i zacząć uświadamiać innych poprzez wychodzenie z szafy. Mówienie, że my, jako transi jesteśmy tuż obok i tak bardzo się nie różnimy”

Cytat zaczerpnięty z filmu odzwierciedla jego „duszę”. Jest to etiuda motywacyjna stworzona z myślą o ludziach bojących się swojego prawdziwego, wewnętrznego „ja”. W tym wypadku „inność” występuje w sylwetce Marcina, dzielącego się z całym światem swoimi przemyśleniami, wątpliwościami i lękami, aby pokazać kim jest.

Transmisja zawiera w sobie moc nie tylko ze względu na zawarte w nich słowa, ale także poprzez obrany przez reżysera wątek. W Polsce dużo mówi się na temat chorób, przestępstw i tragedii, ale mało kto podejmuje się kwestii związanych z „odmiennością”. W tym wypadku transseksualizm został przedstawiony dogłębnie i bardzo rzetelnie, bez jakiejkolwiek cenzury.

Wszystko to otoczone jest animacją poklatkową, dzięki czemu krótkometrażówka jest atrakcyjniejsza. Sklejki fotografii pokazują nam typowy poranek Marcina, podkreślający jego normalność w postrzeganej przez wielu anormalności. Główny bohater, choć znalazł w sobie odmienność pozostaje nadal człowiekiem pełnym uczuć, problemów i marzeń.

Niestety, w opisie twórca wspomina o spontanicznym monologu będącym w połączeniu z obrazem kluczowym widowiskiem. Otóż problem polega na tym, że czasem spotykamy utrudnienia na drodze prowadzącej do zrozumienia Marcina. Bywają momenty, gdzie aktor mówi, jak katarynka, albo chwile uciekającego dźwięku, czy nawet po prostu „mamrotania”. Pewnie bym o tym nie wspomniała, gdyby nie to, że bez dźwięku film może zostać kompletnie niezrozumiany. Słowa przekazują sedno problemu, więc szkoda, że są niedopracowane fragmenty.

Ostatecznie dla mnie czas spędzony przy ekranizacji nie był zmarnowany. Nie czułam się oszukana, chociaż nie do końca wszystko zostało dopracowane. Temat, spostrzeżenia, animacje i otoczenie są wystarczające, aby przekazać prawdziwy sens filmiku. To zaledwie 4 minuty… Te minuty wystarczyły, aby przekazać nam cząstkę życia Marcina.

OCENA OGÓLNA:

FABUŁA – 4

BŁĘDY LOGICZNE – 4,3

DŹWIĘK – 2,2

CHARAKTERYZACJA – 4

MUZYKA – 4

ŚWIATŁO – 4

KADRY – 3,8

BŁĘDY TECHNICZNE – 4

DIALOGI – 4

KLIMAT – 3,5

ŚREDNIA: 3,72

        DLACZEGO TAKA OCENA?

Film można znaleźć na naszej stronie.

  Zobacz ranking TOP 10 najlepszych filmów recenzowanych w Dublu!

Zapraszamy do oglądania i komentowania filmu. Wyrażając swoją opinię możesz pomóc nam ulepszać kino amatorskie.