Wideorejestrator (2012)

Reż. Marek Kwiatkowski, Krzysiek Wójcik

Człowiek ma w zwyczaju brnąć do tego, co chce osiągnąć i to jest bardzo dobre, jednak tylko wtedy, gdy nie zapominamy o tym, co jest blisko nas…

Historia filmowa rozgrywa się w roku 3012, w którym Ziemia doprowadzona do stanu tragicznego przestaje być domem dla ludzi. Dwójka wyjątkowych astronautów wyrusza na trzecią planetę od słońca w celu poszukiwania na niej życia. Oprócz śladu żywych organizmów odnajdują działające jeszcze urządzenie, tytułowy wideorejestrator.

Z ciekawości postanawiają zostać na noc i przejrzeć pliki zachowane wewnątrz urządzenia. Pierwszy filmik, na jaki natykają się bohaterzy zatytułowany jest „Komórka”. Zawiera on prostą, lecz dogłębnie ukazaną historię młodego chłopaka, który traci okazję umówienia się na randkę z wymarzoną dla siebie dziewczyną. Przepuszcza niepowtarzalną szansę przez alkohol i imprezę, na jakiej pochłonęła go zabawa.

Drugi filmik „Dyktafon” opowiada historię mężczyzny, który na swoich urodzinach otrzymawszy dyktafon, zaczyna regularnie przelewać na taśmę swoje przemyślenia oraz przeżycia z czasów, gdy mieszkał z rodzicami. Dzieli się z nami swoim traumatycznym dzieciństwem związanym z ojcem, który nie oszczędza jego ciała, wyżywając się na nim za swoje błędy. Protagonista osiągając samodzielność, wciąż jest goniony przez przeszłość i nawet śmierć ojca w pożarze nie rozwiązuje sprawy.

Ostatni już króciutki filmik „Kinematograf” jest pokazem czarno-białych obrazów z życia nieznanego dla nas starszego mężczyzny. Ujęcia są krótkie, na pierwszy rzut oka mało istotne, wręcz przypominają czasem wyrwane z kontekstu sceny, jednak mimo wszystko są one ważne, podczas wykonywania analizy dzieła.

Muszę przyznać, że połączenie świata rzeczywistego z krótkometrażówkami z przeszłości jest bardzo ciekawym pomysłem, choć niekiedy może nam się to wydać lekko nużące. W szczególności pierwszy filmik jest zdecydowanie za długi, a niektóre ujęcia pokazywane wielokrotnie nie wprowadzają nic do fabuły. Znamy przekaz, więc przedzieranie się przez kilkuminutową zabawę młodszych ludzi, jest czasem wręcz zniechęcające. „Dyktafon” za to skonstruowany jest w bardzo ambitny i wciągający sposób: pokazy obrazów, wypowiadanie się protagonisty i odpowiednie zakończenie podtrzymują klimat życia chłopaka. Ostatni film też zdecydowanie trzyma swój poziom i nie stacza ze swojego celu, a niewielki czas produkcji jest odpowiedni dla ukazania wszystkiego, co powinniśmy wiedzieć o naszym czarno-białym mężczyźnie:).

Właśnie, dzięki tym małym postępom ukazywanym z biegiem sekund jesteśmy świadkami rozrostu technologii, trybu życia w różnych odstępach czasowych oraz zupełnie innych światopoglądów.

W „Wideorejestratorze” możemy znaleźć bardzo wiele ukrytych znaczeń, możemy przyglądać się brnięciu Ziemi – niejako planety, a ludzkości – do samozagłady, która w wyniku utraty pewnych wartości i rozrostu technologii zatraca się w sobie. Najlepsze jest to, że ile ludzi tyle może być opinii, a co za tym idzie niekończących się interpretacji. Etiuda twórców ma drugie dno i nie można tego znieważyć, chociaż niektóre błędy techniczne oraz dziwne dialogi, czy zróżnicowana gra aktorska mogą nas czasem zmylić.

OCENA AKTORÓW:

Krzysztof Wójcik -☻ ☻ ☻ ☺

Mariusz Pieńczuk -☻ ☻ ☻ ☺

Kamil Szudobaj -☻ ☻ ☻ ☻ ☺

Daniel Jaśniewski -☻ ☻ ☻ ☻ ☺

OCENA OGÓLNA:

Fabuła – 4,2

Gra aktorska – 3,5

Błędy Logiczne – 3,5

Dźwięk – 3

Charakteryzacja – 3,5

Muzyka – 4,5

Światło – 3,8

Kadry – 2,7

Błędy techniczne – 3,8

Dialogi – 4

Klimat – 3,8

ŚREDNIA: 3,62

    DLACZEGO TAKA OCENA?

Film można znaleźć na naszej stronie.

Zapraszamy do oglądania i komentowania filmu. Wyrażając swoją opinię możesz pomóc nam ulepszać kino amatorskie.