Imię JAN zawdzięczam mamie (po jej dziadku Józefie Polaku – dzielnym żołnierzu Gwardii Ludowej o pseudonimie „JANEK” właśnie). Ojciec (dziennikarz sportowy regionalnej gazety) walczył o GRZEGORZA na cześć Grzegorza Laty – króla strzelców mundialu ’74. Gdy Muller strzelał Polsce karnego, właśnie się wykluwałem na porodówce w Zielonej Górze. To może jednak powinienem być Gerd Lipnicki z miasta Grunberg?

Nie lubię Grzegorza (również za Grzegorza VII i jego celibat). Całe szczęście Grzegorz został jako drugie imię. Na moje nieszczęście drugie imię wpisano również jako oficjalne. I tak stałem się byłem obywatelem PRL obojga imion. Miało to swoje plusy – w przedszkolu ganiałem z patykiem jako Janek Kos i Grigorij Saakaszwili w jednym (nie mylić z facetem trzęsącym Gruzją). Lepsze to niż bycie Szarikiem. W szkole podstawowej i tak nazwali mnie Musztarda (ponoć od koloru włosów). W liceum stałem się Lipą. Po szkole średniej, nieudanym podejściu do łódzkiej filmówki i poborze do zasadniczej służby wojskowej RP założyłem Zielonogórską Grupę Filmową. Był rok 1995 i era VHS w rozkwicie. Grupę nazwałem MUSZTARDA SAREPSKA KOMPANY. Zrealizowaliśmy jeden jedyny film p.t. TERMINATOR 4 o wojnie termojądrowej. Na przełomie wieków poznałem smak narkotyków. Moja dragowa historia stała się kanwą dla filmu „że życie ma sens”, który zrealizował pan Grzegorz Lipiec wraz z grupą SKY PIASTOWSKIE.

Ze względu na podobieństwo zewnętrzne mój życiorys odegrał reżyser Lipiec. Od tamtego czasu aż do dziś jestem: „młodym, zdolnym filmowcem-amatorem, który na bank wypłynie”. A czterdziestka już dyszy na karku…

Po projekcie TERMINATOR 4 nie zrobiłem już jednak żadnego filmu po dziś dzień. Parałem się natomiast różnymi innymi zawodami. Łapałem naj sam przykład koty po dzielnicy z kolesiami. Sprzedawaliśmy te dachowce na targu w Berlinie po 50 marek (tak, tak, była taka waluta – stare czasy). Koty chodzą zresztą u Niemca do dziś (ok. 30 euro za sztukę). W ogóle robiłem dużo w zwierzętach. Sprzedawałem kury po wioskach. W ten biznes wkręcił mnie kolega z podwórka. Mówił, że kogucika będziemy dawać w
gratisie. I dawaliśmy nawet po dwa a ciocie z wichurek brały garściami nasze kurki. Najlepiej schodziła Zielononóżka. Ale teraz już za stary c**j jestem na takie podchody. Wróciłem do kamery. Weselnej zresztą. Aż na ślubie kolegi Oberdilera (mającego w zwyczaju mówić do swych ofiar: „przy**b se sam”) tak ładnie kręciłem zaobrączkowanie, że z widowni dostałem ofertę współpracy z policją. Jako cywil – młody, zdolny amator, który na bank wypłynie – ganiam teraz z kamerą na akcjach Wydziału Antynarkotykowego. Znów czuję się jak Janek Kos czy nawet Grigorij z wąsem na przedzie. Naturalna adrenalina na zawijaniu fabryk amfetaminy jest po stokroć lepsza niż po starym, niepoczciwym władzie. Zresztą wład to teraz na dzielnicy sztryma.