Death Note

reż. Piotr Szczyszyk

Młodzi artyści podjęli się niezwykle trudnego, ale jednocześnie ambitnego zadania. Skrócenie bowiem wieloodcinkowego serialu, czy kilkutomowej książki w pełnometrażowy film nie należy do łatwych zadań. Trzeba wykazać się niezwykłą spostrzegawczością, inteligencją i umiejętnościami wyłapywania najważniejszych szczegółów składających się na spójną całość. Jak w tym wypadku poradzili sobie twórcy?

Śmierć dla większości z nas jest czymś nieuniknionym i jednocześnie przerażającym. Niekiedy przygotowujemy się na nią latami, a niekiedy trafia ona w nas niespodziewanie i błyskawicznie. Ten film jest idealną wskazówką dla osób, które chciałyby się zabawić w Boga przeprowadzającego selekcję. Nigdy nie jesteśmy w stanie przewidzieć wszystkiego, a patrzenie wyłącznie ze swojej perspektywy jest nieobiektywne oraz często omylne.

W tym wypadku autorzy skupili się przede wszystkim na walce bohaterów pomijając dla niektórych zbędne, a dla innych istotne momenty morderstw wykonywanych przez Lighta na skazańcach. Bitwa o wyższą inteligencję i bystrość protagonisty z antagonistą pozwala nam ujrzeć, jak niewiele potrzeba do zatracenia się we własnej dumie. Zdecydowanym atutem filmu jest dobór aktorów, a w szczególności gra aktorska filmowego „L”, która jest godna podziwu. Nie da się ukryć, że młoda ekipa podjęła się nie lada wyzwania próbując wcielić się w osobowości z filmu animowanego. Czy sobie poradzili? Moim zdaniem tak, jednak lepiej obejrzeć samemu i ocenić ich ciężką pracę, bo każdy powinien to zobaczyć na własne oczy.

Niestety, jak są plusy to muszą być też i minusy. Jedną z największych wad jest pomijanie istotnych wątków i informacji, skutkiem czego „nowy widz” może nie zrozumieć skąd pojawiają się niektórzy bohaterowie, czy dane sytuacje. Nie polecam oglądania filmu osobom, które wcześniej nie zapoznały się z serialem, ponieważ może to sprawić problemy.

Brakuje tutaj niezwykle ważnych szczegółów, które w ciągu około godziny można było lżej i konkretniej przekazać. Zwróćcie choćby uwagę na główne postacie, które biorą udział w potyczce. Wiele scen z ich uczestnictwem jest skracanych przez dialogi lub monologi bohaterów. Film to nie transmisja w radiu, więc błędem jest nadmierne operowanie słowem. Tutaj nie została wykorzystana moc przekazu obrazu, przez co niekiedy trudno rozpoznać, po której stronie aktualnie jest przewaga. Fajnie jest, gdy w filmie widz może przybrać kierunek lub utożsamić się z postacią.

Ponadto Ryuk na początku deklaruje swoją obecność przy notesie, a w pewnym momencie znika na niezliczoną ilość sentencji. Jak wiemy nikt z otoczenia go nie dostrzega, oprócz posiadacza notesu. Więc gdzie znika shinigami jedzący jabłka? Osobiście zrezygnowałabym z niektórych bezcelowych scen – nie liczy się ilość, a jakość. Warto to zapamiętać także w wypadku doboru sytuacji. Czas akcji, chociaż rozbity na kilka lat, sprawia wrażenie jakby rozgrywał się w kilka dni. Scenarzysta z reżyserem niestety przeciętnie poradzili sobie z problemem wyławiania najważniejszych ujęć i ukazania upływu czasu.

Na koniec mogę powiedzieć, że moje uczucia względem tej projekcji są mieszane. Nie wiem czy to ze względu na sentyment do „Death Note”, ale umieściłabym ten film w średniej klasie działu amatorskiego. Błędy pojawiają się wszędzie, jednak w tym wypadku równoważą się one z zaletami. Czekam z niecierpliwością na drugą część ze względu na zaskakującą i interesującą końcówkę:).

Tymczasem serdecznie zachęcam nie tylko fanów „DN”, ale także twórców, którzy mają zamiar w niedalekiej przyszłości zabrać się za pisanie scenariusza do pełnometrażowego filmu z serialu, aby przyjrzeli się tej projekcji. Warto uczyć się na cudzych błędach i niekiedy wyciągnąć z tego lekcje dla siebie:).

Film można znaleźć na naszej stronie.

Zapraszamy do oglądania i komentowania filmu. Wyrażając swoją opinię możesz pomóc nam ulepszać kino amatorskie.