„In The Dark” (2013)

Reż. Krystian Kulaczkowski

Człowiek dopóki nie stanie przed trudnym wyborem i nie znajdzie się w wyjątkowo niekomfortowej sytuacji nie będzie wiedział, jak się zachowa. Może gdybać, rozmyślać, planować… A w danej sytuacji i tak może zrobić wszystko inaczej.

„In The Dark” opowiada o dwójce chłopaków, którzy zostają sami w domu bez rodziców. Zaatakowani przez nieznanego sprawcę muszą znaleźć wyjście z sytuacji, aby uratować własne życie. Stoją przed bardzo trudnym zadaniem, jednak nie poddają się w walce…

„Aaaa ktoś mnie goni! – Co tam postoje i poczekam na windę. (Nie pomijając faktu, że operator kamery zamyka drzwi!)”

Sama zastanawiam się od czego zacząć, ponieważ napisanie recenzji do tego filmu wcale nie jest takie proste. Występują w nim masakryczne błędy, nawet nie jestem w stanie ich wszystkich wymienić, bo krótka recenzja zamieniłaby się w rozprawkę na kilkanaście stron. Postaram się, jednak zwrócić uwagę na najważniejsze, najbardziej rażące kwestię do dopracowania podczas tworzenia dalszej części dzieła.

„Czy ktoś może mi wytłumaczyć, dlaczego znokautowany protagonista się cieszy?”

Zaczynamy! Na pierwszy rzut oka, podczas rozpoczęcia oglądania filmu możemy odnieść wrażenie, że krótkometrażówka jest trailerem. Nie krytykuje indywidualnego wyboru, jednak to delikatnie obniża poziom całości. Druga sprawa, że napisy są skonstruowane całkiem fajnie, ale później czar pryska, podczas ukazania pierwszego spotkania z aktorami. Ciekawość, chęć połykania wiedzy i zaintrygowanie pomysłem ucieka, jak woda z kranu.

„Columbia? Serio?”

Nie wiem czy to intro jest dobrym wyborem, ponieważ reżyser ma szanse stworzyć własną markę, a niekoniecznie musi używać cudze już wyreklamowane studio. Jako młodzi artyści, mają niepowtarzalną okazję na ukazanie się światu, więc nie warto psuć tego stosowaniem łatwych rozwiązań. To, co można zrobić własnymi umiejętnościami jest bardziej opłacalne i lepiej spostrzegane nawet jeśli dla nas wydaje się to być banalne.

„W wielu scenach można zauważyć problem z ostrością. Nie wiem czy ten zabieg jest zamierzony, ale przypomina to niestety brak umiejętności zabawy z kamerą, bądź montażem.”

Gatunek… Chyba jedna z najważniejszych spraw, z jakimi nie poradzili sobie twórcy. Zanim zabrali się za tworzenie filmu mogli zastanowić się czy ustalony plan, scenariusz spełnia podstawowe zasady panujące w horrorze. Ja nie jestem przekonana, czy to nie przypadkiem komedia lub parodia. Niestety Pan w masce nie wystarcza na to, aby podtrzymać klimat, jaki powinien wytworzyć „In The Dark”, a dodatkowy uśmiech na twarzach aktorów świadczy o dobrej zabawie, ale nie o przerażeniu, jakie powinno w nich zbudzić pojawienie się nieznanego napastnika.

„Takie kadry można ewentualnie jeszcze uznać za dopuszczalne, jednak niestety w tym filmie to mniejszość…”

„Czarno to widzę, czyli czarny obraz” – reżyser w niektórych momentach odbiera nam kontakt wzrokowy z rozgrywającą się akcją. Właśnie takie zagrania odbierają chęć oglądania, dreszczyku emocji czy świadomości o życiu aktora. Już nie raz wspominałam, że film to nie jest książka, czy radiowa transmisja. On nie do końca ma poruszać naszą wyobraźnię, ale pokazywać nam aktualne wydarzenia, które się odbywają w życiu danego protagonisty. Nie wyobrażam sobie siedzieć w kinie i widzieć przez połowę filmu, za który zapłaciłam czarny ekran z jękami w tle. Tak, jakby reżyser chciał powiedzieć: „A Ty się domyślaj!”. Kręcąc filmy amatorskie mamy ten plus, że nikt na nas nie naciska. Warto zatem popracować nad zadowoleniem widza, aby ludzie chcieli oglądać inne produkcje danej grupy filmowej.

„Napastnik zdjął maskę i się śmieje, jak wszyscy inni.”

Patrząc z perspektywy fabuły zastanawiam się, co za sens ma pokazywanie tego samego w kółko. Rodzice wyjeżdżają, a młodzi ludzie walczą o życie – nie wiem, być może nie przekonuje mnie brak zakończenia, rozbicie tego na dwie części jest maksymalnie zniechęcające. Przez cały film pokazana jest nieustanna szarpanina słabej jakości oraz sztywna panika aktorów. Zero sensu, wytłumaczeń, totalny brak zastanowienia się podczas kręcenia ujęć i wieczne niedociągnięcia.

Podczas tego ujęcia nie tylko widać młodemu bohaterowi „coś więcej”, ale także jesteśmy świadkami bombardowania napastnika – UWAGA! – papciem.

Film to przede wszystkim zabawa i warto się tego trzymać, jednak nie należy oczekiwać wysokich not, gdy nie włożymy w to więcej pracy oraz nutki profesjonalizmu. Mam nadzieje, że twórcy wezmą się za siebie i zaczną wkładać w to nie tylko serce, ale także magię. W krótkometrażówce brakuje nie tylko jakiegokolwiek klimatu! Gołym okiem można dostrzec brak weny twórczej młodych artystów, a całość wygląda mniej więcej tak: „Ja wezmę kamerę do ręki, a Ty cokolwiek rób. Nie ważne czy fajnie, czy źle zagrasz, ale ja i tak zrobię z tego film.”

OCENA AKTORÓW:

ADRIAN – ☻ ☻ ☺ ☺ ☺

KRYSTIAN – ☻ ☻ ☺ ☺ ☺

OCENA OGÓLNA:

FABUŁA – 2

GRA AKTORSKA – 2

BŁĘDY LOGICZNE – 2

DŹWIĘK – 2

CHARAKTERYZACJA – 2

MUZYKA – 1,5

ŚWIATŁO – 3

KADRY – 1

BŁĘDY TECHNICZNE – 2

DIALOGI – 2

KLIMAT – 0,5

ŚREDNIA: 1,87

   DLACZEGO TAKA OCENA?

Film można znaleźć na naszej stronie.

Zapraszamy do oglądania i komentowania filmu. Wyrażając swoją opinię możesz pomóc nam ulepszać kino amatorskie.